CHROMATIC CITIES
_____

De expo 'Chromatic Cities' in Donck Gallery toont een selectie uit het project 'Urban Colo(u)rs' van Injas Devoldere. In dit project dat verder loopt in de tijd, ligt de focus op de invloed van kleur op een stedelijke context die steeds wijzigt door het licht en de ingreep van de mens. Ieder beeld is de balans van een onversneden waarneming in een vierkante kadrage. De poëzie van het toeval en de vergankelijkheid, de vreugde en ontroering die de plek op dat moment teweegbrengt en waar mensen aan voorbijgaan om hun alledaagsheid, vangen zijn blik. De esthetiek van het banale krijgt daardoor een prominente plaats aan de wand. De expo loopt van 02 tot en met 25 februari 2023 in Donck Gallery, Kleine zavel 11, 1000 Brussel.


BIFOCALE / URBAN COLO(U)RS
_____

Bifocale is de noemer waaronder Thomas Verfaille en Injas Devoldere hun werk presenteren, vertrekkend vanuit het medium fotografie maar met elk hun eigen visie. Daar waar bij Injas de abstractie en het tweedimensionale de bovenhand krijgen, toont Thomas meer context en ruimtelijkheid. Ondanks hun sterk verschillende aanpak, ontstaat er toch een dialoog tussen hun beelden. De expo loopt van 7 tot en met 30 oktober 2022 in Zebrastraat Gent.


INJAS DEVOLDERE
_____

Met ieder beeld gaat Injas Devoldere een dialoog aan met de factoren die onze omgeving mee bepalen: licht - kleur - ruimte. Hij daagt hun onderlinge verhouding uit of staat stil bij de ogenblikken waarop hun interactie een bijzondere intensiteit bereikt. Soms legt hij hen vast en registreert hij de momentane manifestatie van hun ontmoeting, andere keren voert hij hun wisselwerking op en her-componeert hij het samenspel.

Met ieder beeld ontsluit hij tegelijk die dialoog en maakt hij de ander tot een deelhebber - van een blik, van een beleving. Het beeld is zo een uitnodiging om de dingen anders te bekijken, om de vanzelfsprekendheden achter te laten. Het toont de liefde voor de schoonheid van het alledaagse, zet aan tot verwondering voor wat ons zo natuurlijk omringt. De beelden laten zien hoe de vertrouwde omgeving een eigen poëzie bevat; een poëzie die wordt uitgelicht met een subtiele ingreep, met toegewijde aandacht.

Ieder beeld is op zichzelf ook een gelegenheid die voorbijgaat aan de materialiteit van de dingen. Het pauzeert tijd en context en bakent een nieuwe ruimte af; een ruimte voor verstilling en reflectie, voor introspectie en contemplatie. Het houdt vragen in - over verschijnen en opnieuw verdwijnen, over de behoefte om te behouden en de onafwendbaarheid van het afscheid - over tijdelijkheid en voortdurendheid. Met zijn werken onderschrijft hij de waarde van het moment, de generositeit van de aanwezigheid.

Jonas Lescrauwaet
2018


COLORNADE
_____

Op een van de twee binnenpleinen van 'de Zebrastraat', die geen straat is maar een thuishaven voor de kunstminnende levensgenieter en de asielzoekende kunstenaar, staat een zuilenrij, bestaande uit twaalf halfopen transparante gekleurde glazen kolonnen, die op elk moment van de dag veranderen van vorm, hoewel ze zelf niet bewegen, door de verandering van het licht. 's Nachts stralen ze licht uit en lijken ze tot rust te komen, maar hun koloriet dooft niet. De kleurglazen vlakken overlappen elkaar, ze gaan op een erotische manier in elkaar op, je kunt erin gaan staan als in een klein universum, of je kunt erlangs lopen alsof het een Parthenon is. Prachtige paradoxen. Wanneer je het werk ook bekijkt, waar je ook gaat staan, altijd zie je iets anders, terwijl je toch steeds hetzelfde ziet. Ik ben een talig wezen, maar hier valt mijn mond van open, en om de paradox compleet te maken, vraagt kunstenaar Injas me om erover te schrijven, om er woorden bij te verzinnen - dat is even onmogelijk en uitdagend als in het zonlicht kijken zonder je ogen te verschroeien. Ik doe het graag - maar ik zet wel een eclipsbrilletje op. Het échte werk moet u met uw eigen ogen zien.

Het begon wellicht, vertelt Injas, met snoep uit de purperen blikken dozen van Mackintosh's Quality Street, Chocolates & Toffees, die in de kruidenierswinkel van zijn oma werden verkocht. De toffees waren individueel verpakt in gekleurd cellofaan (blauw, paars, rood, goud etc.), en je kon ze voor je ogen houden om de wereld letterlijk in een ander daglicht te zien; je kon ze tevens op de lenzen van de view master plakken, voor elk oog een andere kleur. Het begon ongetwijfeld ook, vervolgt Injas, met de kerstboom, waarin twintig verschillende vlamvormige kleurlampjes hingen, in een bepaalde volgorde, en er mocht geen enkel vlammetje ontbreken. En het begon op de kermis, de echte ouderwetse, met knipperende lichtjes op de goeie ouwe draaimolen. En in de kerk, ook daar begon het, waar hij niet naar de halfnaakte man aan het kruis ging kijken (vermoed ik althans) maar naar het theater van de glasramen. En verder begon het gewis ook in de broeikassen van zijn ouders, volgestouwd met de honderdvoudige kleurenpracht van bloemen met ultrapoëtische namen.

Daarna liet Injas zich overweldigen door de meesters van de kleur: Matisse, Mondriaan, Kandinsky, Rothko, Raveel, Hockney, Flavin, LeWitt. Abstracte kunst onttrok zich aan het narratief, maar kleur creëerde een nieuw soort narratief. Iedere kleur vertelt zijn verhaal; het contrast tussen de kleuren zorgt voor dramatiek; de overlapping van kleuren is een erotische vermenging; en het licht ten slotte - zonder hetwelk kleur niet eens zou bestaan - kan eenzelfde basiskleur doen transformeren in totaal nieuwe kleuren. Het resultaat is een panopticum van licht, een architecturaal complex, een poëtische vorm van wiskunde, een statische manier van beweging, een schaduwenspel, een tempel, een gestolde vorm van ritme. Door de onophoudelijke beweging ontstaat ontroering, conflict, emotie. Uiteraard is het de kijker die het werk in extremis maakt: loop er dus langs, ga erin staan, kijk vanuit alle hoeken, ook liggend, ook vanuit de verte, ook heel dichtbij, en kijk tevens om u heen, want het hele plein maakt deel uit van het werk, zoals de zaal waar een schilderij hangt, of de ruimte waarin een mens besluit om te wonen. Dit is totaalkunst.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit werk tegelijk een eindpunt en een beginpunt is. Toen ik in Sint-Petersburg voor 'Het Zwarte Vierkant' van Kazimir Malevitsj stond, herinnerde ik me de woorden van de kunstenaar: dit was 'het embryo van alle mogelijkheden'. Hij was tot dit vierkant gekomen nadat hij een lange weg had afgelegd (vanuit het figuratieve naar het suprematisme), en hij beschouwde het niet als een eindpunt, maar als een nieuwe start, een nieuwe manier om naar de realiteit te kijken. Toute proportion gardée, doet Colornade me hieraan denken. Noem het gerust een synthese, maar ook een big bang: alles is erin aanwezig, alles wat ervoor kwam en alles wat erna zal komen. Paradoxaal genoeg heeft Injas met zijn koloristisch festijn dus zijn 'zwarte vierkant' gemaakt.

Johan de Boose
juli 2021